Κόστος και τιμολόγηση στο high end

[Dr Pan K]

Ψείρες με 10Κ;;; αχαχαχχα τρελό δούλεμα

Το stack της dCS το βλέπω ως εξής, ένα ακριβό DAC, ένα ακριβό streamer και ένας πολύ ακριβός ενισχυτής ακουστικών αλλά μέχρι εκεί. Ψείρες με 10Κ είναι που δεν μπορώ να καταλάβω. Το χόμπι πάντα ήταν ακριβό σπορ αλλά κάποια πράγματα είναι εξωφρενικά.

[Dr Pan K]

Μια αναφορα και στα καλωδια, που ναι κανουν διαφορα και ναι μας δουλευουν και εκει κανονικα. Οι περισσοτεροι κατασκευαστες εχουν απο φτηνες μεχρι πολυ ακριβες σειρες αλλα συχνα τα καλωδια τους ειναι πρακτικα τα ιδια σε σχεδιαση, ισως και σε φινιρισμα με μικρες διαφορες σε λεπτομερεις (κράμα, ισως βυσματα, λιγο πιο πολύπλοκη γεωμετρια κτλ). Πως μπορει το "απλο" να κοστιζει 2Κ το μετρο και το τουμπανο να κοστιζει 30Κ το μετρο οταν η διαφορα στο κοστος παραγωγης δεν ειναι ουτε τα διπλασια χρηματα και η διαφορα στην χρεωση τα δεκαπενταπλασια?

Τωρα οι καλωδιαδες κανουν και αλλα τραγικα, πχ δεν εχουν δικα τους βυσματα αλλα αγοραζουν απο τριτους και συνήθως τα τροποποιουν, δεν εχουν δικους τους αγωγους, δεν εχουν δικο τους μονωτικο, καλτσα, τπτ. Σχεδον ολοι απλα συναρμολογούν καλωδια και τα βαζουν μεσα σε εντυπωσιακα κουτια.. Ελαχιστοι απο αυτους σινουν μετρησεις των καλωδιων τους και στο τελος κοστολογουν βασει ηχου, δλδ οποιο παιζει καλυτερα κοστιζει περισσότερο και η τιμη βγαινει παντελως αυθαίρετα.

Οποτε αν μας κανει εντυπωση που ενα server/ streamer κοστιζει οσο μια Mercedes τι να πουμε για ενα καλωδιο που κοστιζει αλλο τοσο.. Και κατι τετοια βλεπουν και οι διαφοροι σχεδιαστες ηλεκτρονικων και σου λενε αμα υπαρχει κοσμος που πληρωνει 200Κ για καλωδια συστηματος γιατι να μην ζητησω 200Κ για το DAC με το steramer?

[Jazzer]

Συμπέρασμα, όσο υπάρχουν θύματα (αυτοί που τα αγοράζουν όλα αυτά), θα υπάρχουν και οι θύτες (αυτοί που τα πουλάνε όλα αυτά) !

[Chris1967]

Παρακολουθώ το νήμα και έχω να πω ότι σε καμία μα καμία περίπτωση δεν δικαιολογούνται εξαψήφια νούμερα για ηλεκτρονικές συσκευές ήχου, τόσο από άποψη υλικών, σχεδιασμού, μάρκετινγκ, αλυσίδας μεταπωλητών, εμπόρων κλπ κλπ.

Τώρα αν κάποιοι το δικαιολογούν είναι απολύτως υποκειμενική εκτίμηση, την οποία προσωπικά δεν την δέχομαι ούτε αν κάποιος προσπαθήσει να την εξηγήσει και να την δικαιολογήσει.

Από ένα σημείο και μετά είναι καθαρά άλλη μια μορφή lifestyle, η οποία εμφανίζεται και σε άλλα καταναλωτικά προϊόντα όπως ρολόγια (Jacob and Co astronomia των 1,5 εκατομμύριων, πλαστικά ρολόγια Richard Mille των 700.000 και διάφορες τέτοιες παπαριές) και άλλα.

Υπόψιν ότι στο χόμπι αυτό που υποτίθεται ότι τα αυτιά είναι το κύριο όργανο που πρέπει να χρησιμοποιούμε, δυστυχώς οι περισσότεροι είναι κουφοί κυριολεκτικά ειδικά αν είναι μεγαλύτερης ηλικίας και οι επιλογές γίνονται με τα μάτια και με το ταμπελάκι τιμής.

Οι έμποροι και οι κατασκευαστές καλά κάνουν και τα κονομάνε ελευθερη αγορά έχουμε.

Η ανθρώπινη ηλιθιότητα με εκνευρίζει.

[angpsi]

Θα με πιάσουν τα σοσιαλιστικά μου τώρα, αλλά εδώ και λίγο καιρό βλέπουμε ξεκάθαρα την αναντιστοιχία εκείνου που λέμε "αγορά" με την πραγματική αξία των πραγμάτων.

Δυστυχώς η θεμέλια ιδέα ότι τα πάντα αφορούν στην "προσφορά και ζήτηση" είναι φανερό πλέον ότι εξαντλείται μόνο στην συναλλαγή και αδιαφορεί παντελώς για το ίδιο το προϊόν που παράγεται. Μέσα από τα παραδείγματα που περιγράφονται εδώ, είναι πλέον πολύ σαφές πως εντός αυτού του πλαισίου η έννοια της 'αξίας' μπορεί να είναι μια τελείως αεριτζίδικη υπόθεση.

Όπως πολύ σωστά γράφει ο Χρήστος, το φαινόμενο με την καταστρατήγηση κάθε αντικειμενικής προσέγγισης της αξίας αυτής, που οδηγείται από ανθρώπους με απύθμενες τσέπες, ισχύει πλέον και σε άλλες περιοχές της αγοράς προϊόντων ή της παροχής υπηρεσιών. Το βλέπουμε στα "boutique" κοτέτσια που περνάνε για σπίτια διακοπών αν τα ασπρίσεις και τους βάλεις 1-2 μίνιμαλ έπιπλα, το βλέπουμε στα ρούχα που πλέον είναι ηλιθιωδώς απλησίαστα σε brand πολυτελείας (παντελόνι Brunello Cuccinelli στα 750-1000 ευρώ! ―παλιότερα άντε μέχρι €350), το βλέπουμε στις αστακομακαρονάδες των 600 ευρώ της Μυκόνου, κ.ο.κ.

Ευτυχώς, κάπου εκεί ανάμεσα στις χαραμάδες της αγοράς, υπάρχουν ακόμα τίμιοι άνθρωποι που ενδιαφέρονται περισσότερο για το ίδιο το έργο που παράγουν παρά για την αναγνωρισιμότητα του brand τους ή ―ακόμα χειρότερα― απλώς την αρπαχτή τους. Απ' όσο μαθαίνω από τον Πάνο, ο Schaffer των ASR παραμένει μια τέτοια περίπτωση.