Ιστορίες του δάσους με την Τάνια στο πιάνο και τον Πορτογάλο Paulo Chagas στα πνευστά (κλαρινέτα, φλάουτα, σαξόφωνα).
Αυτό που γίνεται εμφανές σχεδόν από την πρώτη στιγμή είναι ότι οι διάλογοι της Τάνιας και του Paulo έχουν μια μοναδική ικανότητα να στήνουν μπροστά σου με απόλυτη ηρεμία ένα φυσικό τοπίο ή ίσως καλύτερα ένα πλαίσιο το οποίο καλείται ο ακροατής να γεμίσει, χρησιμοποιώντας τα δικά του υλικά, για να φτιάξει το σκηνικό -που του προσφέρουν οι δημιουργοί- όπως το θέλει ο ίδιος.
Το έργο δεν είναι εύκολο,
γι΄ αυτό ξεκινάει «δειλά», αρχίζει να δημιουργεί βήμα βήμα (step by step) το μονοπάτι που οδηγεί βαθιά στο δάσος και που πρέπει (?) να ακολουθήσεις ξεπερνώντας τις όποιες ανασφάλειες και φοβίες σου για να βρεθείς θεατής σε έναν υπέροχο χορό (Afternoon forest valse) που θα σε πλημμυρίσει από ηρεμία και γαλήνη,
που θα σε κάνει να καταλάβεις ότι μερικές φορές αξίζει να παλέψεις για να δεις την μεγαλύτερη εικόνα έξω από τα στενά σου όρια (The beautiful hard way) ενώ ταυτόχρονα να αναρωτηθείς αν αυτό το μεγαλείο και η αίσθηση ολοκλήρωσης ήταν εκεί πάντα ή αν θα συνεχίσει να είναι εκεί για πάντα (Is this forever?) και όλο αυτό να συμβαίνει με ένα μοναδικά τρισδιάστατο αίσθημα "απορίας", αναζήτησης και ψηλάφησης του αθέατου πραγματικού.
Να σταθείς άδειος από σκέψεις στην πυκνή σκιά του δάσους (Instead of clouds) και να ζήσεις τον οργασμό της άνοιξης με τις ρίζες να σκίζουν το απάτητο έδαφος (Spring's chronic) - και τέλος να αντιληφθείς ότι το δάσος, δεν είναι τίποτα παραπάνω από είναι κομμάτι του εαυτού σου (In the deepest night) αφού ότι «βλέπεις» μπροστά σου και γύρω σου, όλο αυτό το σκηνικό που «έχτισες» δεν είναι τίποτα παραπάνω από δικές σου αναμνήσεις, εικόνες και όνειρα
Στον δρόμο της επιστροφής (the way back home) κυριαρχεί ένα αίσθημα μελαγχολίας που αφήνεις το δάσος σου αλλά και χαρά γιατί τώρα ξέρεις ότι το «δάσος» σου δεν έχει χαθεί αλλά και γιατί τώρα πια ξέρεις τον δρόμο, το μονοπάτι που πρέπει να πάρεις για να ξαναβρεθείς εκεί.
Σε ένα πυκνό σκιερό δάσος, σε ένα ξέφωτο, σε ένα μονοπάτι γεμάτο φύλλα, σε ένα πέτρινο σπίτι.
Ωστόσο το ταξίδι της ακρόασης είναι μία αυστηρά προσωπική υπόθεση, και η διαδρομή που θα ακολουθήσει ο κάθε ακροατής είναι άμεσα και αυστηρά συνδεδεμένη με τα βιώματα και τις προσλαμβάνουσες του, το ταξίδι δεν παύει να είναι δύσκολο, η ανάκληση αναμνήσεων και εικόνων που βρίσκονται βαθιά θαμμένα μέσα μας ποτέ δεν είναι εύκολη.
Με δύο λόγια, το Forest stories με στοιχεία αυτοσχεδιαστικά, σύγχρονα αλλά και κλασσικά κατάφερε να γίνει, για μένα, κάτι παραπάνω από μια αφήγηση με ιστορίες από το δάσος.
Ένα καθολικά εξαιρετικό έργο !!
*παρόλο που το έργο θεωρώ ότι είναι ένα ενιαίο θέμα με εξαιρετική συνοχή και ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίσει ο πιθανός ακροατής παραθέτω ένα απόσπασμα του για μία πρώτη γνωριμία με τους ήχους του δάσους.
Προσγείωση στην καρδιά του δάσους …
.jpg)
