Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookie από την Google για να παρέχει τις υπηρεσίες του και να αναλύει την επισκεψιμότητα. Η IP διεύθυνσή σας γνωστοποιείται στην Google, μαζί με μετρήσεις απόδοσης και ασφαλείας, ώστε να διασφαλιστεί η ποιότητα της υπηρεσίας, για τη δημιουργία στατιστικών στοιχείων σχετικά με τη χρήση και για τον εντοπισμό και την αντιμετώπιση καταχρήσεων. Με την χρήση του ιστότοπου Audiohub.gr αποδέχεστε τα παραπάνω.
[Hands on] ATC SCM40 v2
Re: [Hands on] ATC SCM40 v2
Και πάλι δεν καταλαβαίνω τι εννοείς με τον όρο "γρανιτένια εικόνα" , βοήθα λίγο .......
Κώστας
Re: [Hands on] ATC SCM40 v2
kostas6a3 wrote:Και πάλι δεν καταλαβαίνω τι εννοείς με τον όρο "γρανιτένια εικόνα" , βοήθα λίγο .......
Το χαμηλο το αποκαλούμε "γρανιτένιο", μαλλον ο ποιητής θελει να πει πως τα οργανα ειναι σαφώς τοποθετημένα στον χωρο...
Παναγιώτης
Re: [Hands on] ATC SCM40 v2
kostas6a3 wrote:(...)
Νομίζω ότι αδικήσε στο audiohub .......
Μάζεψε τα καλύτερα να τα βγάλουμε σε ποιητική συλλογή!
Επίσης: το Audiohub έχει επίπεδο, τι νόμιζες; Πράγματι, ο ποιητής εννοεί ότι η εικόνα είναι σαφής, συμπαγής και ακλόνητη, σαν γρανίτης.
Άγγελος
Re: [Hands on] ATC SCM40 v2
Dr Pan K wrote:kostas6a3 wrote:Και πάλι δεν καταλαβαίνω τι εννοείς με τον όρο "γρανιτένια εικόνα" , βοήθα λίγο .......
Το χαμηλο το αποκαλούμε "γρανιτένιο", μαλλον ο ποιητής θελει να πει πως τα οργανα ειναι σαφώς τοποθετημένα στον χωρο...
Αναρωτιέμαι γιατί να ισχύει αυτό μόνο για το μπάσο... Ο γρανίτης είναι πυκνός, συμπαγής, και ακλόνητος (σκληρός, με σοβαρή αντίσταση σε καταπόνηση και φθορά), αυτό μπορεί να ισχύει για όλη την απεικόνιση του ηχητικού φάσματος / μουσικού δρώμενου από ένα σύστημα.
Άγγελος
Re: [Hands on] ATC SCM40 v2
Πάντως εμένα μετά την παρέμβαση και του Χάρη τα 40ρια απέκτησαν ΔΙΑΜΑΝΤΕΝΙΑ εικόνα, μη σου πω και εικόνα Moissanite !!!!
ΥΓ. Νυχτιάτικα ψάχνω στο google το σκληρότερο πέτρωμα
ΥΓ. Νυχτιάτικα ψάχνω στο google το σκληρότερο πέτρωμα
Κώστας
Re: [Hands on] ATC SCM40 v2
Νομίζω πως έχει έρθει η ώρα για μικροψιλολόγια, τα ηχεία έχουν δέσει και παίζουν καταπληκτικά σε συνδυασμό με το Denafrips Pontus ΙΙ. Ωραίος, μεστός ήχος με μπάσο εκεί που πρέπει, γεμίζει το μικρό μου καθιστικό άκοπα και χωρίς να προβληματίζεται πολύ πολύ από την παράξενη γεωμετρία του δωματίου και την κοντινή θέση ακρόασης.
Στο γνωστό What a Wonderful Trio! των Tsuyoshi Yamamoto Trio (FIM) η εικόνα είναι στον Θεό, το βάθος επίσης, και τα ηχεία είναι σχεδόν εξαφανισμένα τόσο on axis όσο και off axis (!). Τα περί σώματος στα όργανα, εικόνες γρανίτες (το πέτρωμα, όχι το παγωτό), κ.λπ. τα έχουμε πει, σε καλές ηχογραφήσεις φαίνεται πλέον αρκετά καθαρά αυτό που έχει πει κι ο Πάνος από την αρχή, ότι τα ηχεία δένουν και παίζουν σαν μία μονάδα. Μετά από αρκετές περιπέτειες που είχα σε άλλο μέτωπο, σήμερα χάρισα στον εαυτό μου κάποιες ώρες ηρεμίας και ακροάσεων και πραγματικά απολαμβάνω την μουσική αντί για το σύστημα, αν και το τελευταίο επιλέγει κάθε τόσο να με ξαφνιάζει με τις ικανότητές του!
Αυτή η διττή ικανότητα του συστήματος να υποστηρίζει χαλαρές ακροάσεις με την μουσικότητά του αλλά και να σε βάζει σε κατάσταση κριτικής εγρήγορσης με τις τεχνικές του δεξιότητες είναι πραγματικά ένας περίεργος συνδυασμός: ο χαρακτήρας των νέων SCM40 δεν βρίσκεται ούτε 100% στο πρώτο, αλλά ούτε 100% και στο δεύτερο, όμως νομίζω ότι βρίσκεται 100% στο επίκεντρο του χόμπι μιας και μαζί με την απόλαυση της μουσικής αναζητούμε συνάμα πράγματι και την απόλαυση της αναπαραγωγής της. Προς το παρόν ακούω με μεγάλη ευχαρίστηση και στα δύο επίπεδα με τα ψηφιακά μου αρχεία, μόλις γράψω αυτές τις γραμμές λέω να ξεσκονίσω και τα CD μου για να ξεμουδιάσει και λίγο το Krell MD20. (#EDIT: μόλις έβαλα το Autumn in Seattle των ιδίων σε δισκάκι της FIM και είναι εξίσου απολαυστικό!)
Ως επόμενο στάδιο θα δοκιμάσω να βάλω τις ακίδες, ωστόσο αναρωτιέμαι περισσότερο αν θα μου λείψει η σύζευξη με το ξύλινο δάπεδο ―αυτή την στιγμή τα ηχεία πατάνε με τσόχινα πατάκια επίπλων. Στην μουσική που ακούω η φόρτιση αυτή βγαίνει με κάποια γλύκα, ενώ ακόμα και σε πιο φορτωμένα κομμάτια ―ροκ, ηλεκτρονική, οτιδήποτε με τονισμένο kick και rumble― οι όποιοι ιδιοσυντονισμοί περνούν σχεδόν απαρατήρητοι. Λογικά η αποσύζευξη και απόσβεση θα μου δώσει ακόμα καθαρότερη εικόνα, αλλά δεν ξέρω μήπως χάσω την αίσθηση μουσικότητας που απολαμβάνω αυτήν τη στιγμή.
Στο γνωστό What a Wonderful Trio! των Tsuyoshi Yamamoto Trio (FIM) η εικόνα είναι στον Θεό, το βάθος επίσης, και τα ηχεία είναι σχεδόν εξαφανισμένα τόσο on axis όσο και off axis (!). Τα περί σώματος στα όργανα, εικόνες γρανίτες (το πέτρωμα, όχι το παγωτό), κ.λπ. τα έχουμε πει, σε καλές ηχογραφήσεις φαίνεται πλέον αρκετά καθαρά αυτό που έχει πει κι ο Πάνος από την αρχή, ότι τα ηχεία δένουν και παίζουν σαν μία μονάδα. Μετά από αρκετές περιπέτειες που είχα σε άλλο μέτωπο, σήμερα χάρισα στον εαυτό μου κάποιες ώρες ηρεμίας και ακροάσεων και πραγματικά απολαμβάνω την μουσική αντί για το σύστημα, αν και το τελευταίο επιλέγει κάθε τόσο να με ξαφνιάζει με τις ικανότητές του!
Αυτή η διττή ικανότητα του συστήματος να υποστηρίζει χαλαρές ακροάσεις με την μουσικότητά του αλλά και να σε βάζει σε κατάσταση κριτικής εγρήγορσης με τις τεχνικές του δεξιότητες είναι πραγματικά ένας περίεργος συνδυασμός: ο χαρακτήρας των νέων SCM40 δεν βρίσκεται ούτε 100% στο πρώτο, αλλά ούτε 100% και στο δεύτερο, όμως νομίζω ότι βρίσκεται 100% στο επίκεντρο του χόμπι μιας και μαζί με την απόλαυση της μουσικής αναζητούμε συνάμα πράγματι και την απόλαυση της αναπαραγωγής της. Προς το παρόν ακούω με μεγάλη ευχαρίστηση και στα δύο επίπεδα με τα ψηφιακά μου αρχεία, μόλις γράψω αυτές τις γραμμές λέω να ξεσκονίσω και τα CD μου για να ξεμουδιάσει και λίγο το Krell MD20. (#EDIT: μόλις έβαλα το Autumn in Seattle των ιδίων σε δισκάκι της FIM και είναι εξίσου απολαυστικό!)
Ως επόμενο στάδιο θα δοκιμάσω να βάλω τις ακίδες, ωστόσο αναρωτιέμαι περισσότερο αν θα μου λείψει η σύζευξη με το ξύλινο δάπεδο ―αυτή την στιγμή τα ηχεία πατάνε με τσόχινα πατάκια επίπλων. Στην μουσική που ακούω η φόρτιση αυτή βγαίνει με κάποια γλύκα, ενώ ακόμα και σε πιο φορτωμένα κομμάτια ―ροκ, ηλεκτρονική, οτιδήποτε με τονισμένο kick και rumble― οι όποιοι ιδιοσυντονισμοί περνούν σχεδόν απαρατήρητοι. Λογικά η αποσύζευξη και απόσβεση θα μου δώσει ακόμα καθαρότερη εικόνα, αλλά δεν ξέρω μήπως χάσω την αίσθηση μουσικότητας που απολαμβάνω αυτήν τη στιγμή.
Άγγελος
Re: [Hands on] ATC SCM40 v2
angpsi wrote:Νομίζω πως έχει έρθει η ώρα για μικροψιλολόγια, τα ηχεία έχουν δέσει και παίζουν καταπληκτικά σε συνδυασμό με το Denafrips Pontus ΙΙ. Ωραίος, μεστός ήχος με μπάσο εκεί που πρέπει, γεμίζει το μικρό μου καθιστικό άκοπα και χωρίς να προβληματίζεται πολύ πολύ από την παράξενη γεωμετρία του δωματίου και την κοντινή θέση ακρόασης.
Στο γνωστό What a Wonderful Trio! των Tsuyoshi Yamamoto Trio (FIM) η εικόνα είναι στον Θεό, το βάθος επίσης, και τα ηχεία είναι σχεδόν εξαφανισμένα τόσο on axis όσο και off axis (!). Τα περί σώματος στα όργανα, εικόνες γρανίτες (το πέτρωμα, όχι το παγωτό), κ.λπ. τα έχουμε πει, σε καλές ηχογραφήσεις φαίνεται πλέον αρκετά καθαρά αυτό που έχει πει κι ο Πάνος από την αρχή, ότι τα ηχεία δένουν και παίζουν σαν μία μονάδα. Μετά από αρκετές περιπέτειες που είχα σε άλλο μέτωπο, σήμερα χάρισα στον εαυτό μου κάποιες ώρες ηρεμίας και ακροάσεων και πραγματικά απολαμβάνω την μουσική αντί για το σύστημα, αν και το τελευταίο επιλέγει κάθε τόσο να με ξαφνιάζει με τις ικανότητές του!
Αυτή η διττή ικανότητα του συστήματος να υποστηρίζει χαλαρές ακροάσεις με την μουσικότητά του αλλά και να σε βάζει σε κατάσταση κριτικής εγρήγορσης με τις τεχνικές του δεξιότητες είναι πραγματικά ένας περίεργος συνδυασμός: ο χαρακτήρας των νέων SCM40 δεν βρίσκεται ούτε 100% στο πρώτο, αλλά ούτε 100% και στο δεύτερο, όμως νομίζω ότι βρίσκεται 100% στο επίκεντρο του χόμπι μιας και μαζί με την απόλαυση της μουσικής αναζητούμε συνάμα πράγματι και την απόλαυση της αναπαραγωγής της. Προς το παρόν ακούω με μεγάλη ευχαρίστηση και στα δύο επίπεδα με τα ψηφιακά μου αρχεία, μόλις γράψω αυτές τις γραμμές λέω να ξεσκονίσω και τα CD μου για να ξεμουδιάσει και λίγο το Krell MD20. (#EDIT: μόλις έβαλα το Autumn in Seattle των ιδίων σε δισκάκι της FIM και είναι εξίσου απολαυστικό!)
Ως επόμενο στάδιο θα δοκιμάσω να βάλω τις ακίδες, ωστόσο αναρωτιέμαι περισσότερο αν θα μου λείψει η σύζευξη με το ξύλινο δάπεδο ―αυτή την στιγμή τα ηχεία πατάνε με τσόχινα πατάκια επίπλων. Στην μουσική που ακούω η φόρτιση αυτή βγαίνει με κάποια γλύκα, ενώ ακόμα και σε πιο φορτωμένα κομμάτια ―ροκ, ηλεκτρονική, οτιδήποτε με τονισμένο kick και rumble― οι όποιοι ιδιοσυντονισμοί περνούν σχεδόν απαρατήρητοι. Λογικά η αποσύζευξη και απόσβεση θα μου δώσει ακόμα καθαρότερη εικόνα, αλλά δεν ξέρω μήπως χάσω την αίσθηση μουσικότητας που απολαμβάνω αυτήν τη στιγμή.
Παναγιώτης
Re: [Hands on] ATC SCM40 v2
Dr Pan K wrote:(...)
Μόνο που δεν γράφω στα ιταλικά!
Πάντως τα ηχεία είναι ποίηση από μόνα τους, βγάζουν υλικό ακόμα και από το πολύ κακό CD της DG στην 5η και 7η του Μπετόβεν με τον Carlos Kleiber (αν και το ξεγύμνωσαν νωρίς και αλύπητα το καημένο...).
Άγγελος
Re: [Hands on] ATC SCM40 v2
Αυτή είναι η καλύτερη 5 που έχει ηχογραφηθεί κατ εμέ. Σε βινύλιο είναι καταιγιστική αν και προφανως δεν έχει το βάθος την ηχογραφήσεων της Decca.
Παναγιώτης